Το χιόνι του Ναυάρχου

στον Ν.Ι.

Ένας ταξιδευτής ανεβαίνει με μια λάντζα προς τις πηγές του ποταμού Ξουραντό. Αναμνήσεις από τις επιπόλαιες περιπλανήσεις του στη ζούγκλα.

"Η ζούγκλα δεν έχει τίποτα το μυστηριώδες. Απλή σαφής, ομοιόμορφη, μοχθηρή. Εδώ η σκέψη θολώνει, η αίσθηση του χρόνου χάνεται, ξεχνιούνται οι νόμοι, η χαρά είναι άγνωστη και δεν υπάρχει χώρος για τη θλίψη."

Ένα ταξίδι σε δρόμο που ποτέ δεν είναι ο ίδιος. Δεν είναι τόσο οι ύφαλοι της άμμου και τα εμπόδια στην επιφάνεια, όσο τα ρήγματα, οι κοιλότητες, οι πτυχώσεις και οι σπηλιές του βυθού. Ο βυθός φτιάχνει τις δίνες που τον καταπίνουν. Στο "Πέρασμα του Αγγέλου."

"Ο στοχασμός πάνω στην ένννοια του χρόνου, η προσπάθεια να μάθουμε αν το παρελθόν και το μέλλον ισχύουν και αν πράγματι υφίστανται, μας οδηγεί σε ένα λαβύρινθο που, αν και οικείος, δεν παύει να είναι ακατανόητος."

Για το ταξίδι στη ζούγκλα δεν έχει σημασία η αρχή, τίποτα δεν ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Γρήγορα βεβαιώνεται πώς παίζει σε λάθος παιγνίδι.

"Ένα καραβάνι δεν συμβολίζει ούτε αντιπροσωπεύει τίποτα. Το λάθος μας είναι ότι πιστεύουμε πως κατευθύνεται κάπου αλλού. Το καραβάνι εξαντλεί το νόημά του στην ίδια του τη μετακίνηση. Τα ζώα του καραβανιού το γνωρίζουν αυτό, οι οδηγοί του το αγνοούν. Αυτό θα συμβαίνει πάντα."

Ένα ταξίδι με χρήσιμες και άχρηστες εμπειρίες, που όμως καμιά δεν του χαρίζεται. Τα πρόσωπα (ο Καπετάνιος, ο Διοικητής, η Ιθαγενής) είναι οδοδείκτες στη διαδρομή της ψυχής του ταξιδευτή: προς τη σωτηρία ή την καταστροφή. Ανοίγουν μπροστά του το παρελθόν για να κατανοήσει τις αιτίες του παρόντος. Να καταφέρει να βρει την ατομική του ευθύνη για τη διαμόρφωση του μέλλοντος.

"Στα ερείπια του Krac των Ιπποτών της Ρόδου που υψώνονται σε μια απόκρημνη ακτή κοντά στην Τρίπολη, υπάρχει ένας ανώνυμος τάφος με την εξής επιγραφή: «Δεν ήταν εδώ»."

Μετά το ταξίδι και αν είναι τυχερός και βρει το δρόμο της επιστροφής, αναζητά εκείνη που υφαίνει όλο το τοπίο. Εκείνη που άφησε στο 'Χιόνι του Ναυάρχου'.