Γιατί λαβύρινθος;

Γιατί είναι το μέσο τέτοιο.
Γιατί είναι οι καιροί τέτοιοι.

Γιατί είναι ένα ταξίδι για το οποίο το μόνο που ξέρουμε είναι ότι δεν θα μας βγάλει στην αρχή. Γιατί οι διάδρομοι και οι στοές διαπλέκονται και μπερδεύονται. Δεν υπάρχουν αδιέξοδοι διάδρομοι, όμως δεν ξέρουμε ο καθένας πού οδηγεί. Μήπως μας γυρίζει πίσω ή πάλι ίσως μας πάει σε άλλους διαδρόμους κι από κει σε άλλες στοές, άλλες από αυτές που ήταν ο σκοπός μας.

Λαβύρινθος ή κάτι που φαίνεται ως τέτοιος: δωμάτια με καλοστρωμένα τραπέζια και αναμμένα κηροπήγια, αλλά και σπηλιές με χαλάσματα και μπάζα ριγμένα στην τύχη. Και δεν ξέρουμε αν στις σάλες θα αρχίσει να ξεφτάει η ταπετσαρία για να φανεί από κάτω ο γυμνός τοίχος. Ούτε αν μέσα από τα χαλάσματα των σπηλαίων θα ξεπηδήσει η τάξη και η ομορφιά να μας γεμίσουν χαρά.

Αυτόν τον λαβύρινθο εμείς τον δημιουργούμε. Με νύχια, με χέρια, με δυναμίτη. Εμείς φτιάχνουμε τις στοές και τις σήραγγες, τα δωμάτια και τις αλέες, νομίζοντες κάθε φορά ό,τι: "να! από δω, κάπου βγάζει", ελπίζοντες για τα δωμάτια τα γεμάτα φως. Ας έχουμε ξεγελαστεί τόσες φορές. Άλλωστε δεν έχουμε κι άλλη επιλογή, από τη στιγμή που μπήκαμε στο λαβύρινθο (ή μήπως ήμασταν πάντοτε μέσα;).

Τι προσδοκούμε; Να αξιωθούμε να συναντήσουμε παλιούς φίλους, αλλά και τους τωρινούς και μελλοντικούς.